Serduszko, które potrzebuje drugiej połówki

Zespół hipoplazji lewego serca to rzadka, ale bardzo ciężka wada występująca u niektórych noworodków. Nieco upraszczając możemy powiedzieć, że w jej przypadku mały pacjent ma do dyspozycji tylko połowę swojego serca, co oczywiście wymaga podjęcia natychmiastowego leczenia chirurgicznego.

Żeby dobrze zrozumieć istotę zespołu hipoplazji lewego serca najpierw rzućmy okiem na fizjologię układu krążenia. Płynąca żyłami krew trafia do prawego przedsionka, a następnie do prawej komory, skąd za pośrednictwem tzw. pnia płucnego przekazywana jest do płuc. Tam zostaje wzbogacona w potrzebny naszym komórkom do życia tlen. Następnie, żyłami płucnymi wraca do serca, lecz tym razem do jego lewego przedsionka, a potem do lewej komory, której zadaniem jest wypchnięcie jej przez aortę „na obwód” naszego ciała – tak, aby mogła odżywić wszystkie tkanki organizmu. Na koniec, krew żyłami znów wraca do prawego serca – i tym samym cały cykl się zamyka.

Zespół hipoplazji lewego serca

O zespole hipoplazji lewego serca mówimy wtedy, gdy nie doszło do prawidłowego wykształcenia się lewej komory, która – jak już wiemy – pełni w naszym krążeniu kluczową rolę. To trochę tak, jakby pacjent nie miał lewej połowy serca. Przed porodem problem ten jest znakomicie maskowany przez istnienie dodatkowej drogi przepływu krwi, tzw. przewodu tętniczego.

Jednak w prawidłowo rozwijającym się organizmie noworodka przewód ten ulega zamknięciu już w ciągu kilku pierwszych dób po urodzeniu. Wówczas brak prawidłowo wykształconej lewej komory praktycznie uniemożliwia dostarczenie tlenu do wszystkich tkanek i narządów młodego organizmu. Tym samym, dzieciom z taką wadą grozi śmierć już po kilku dniach od urodzenia.

Jak leczyć?

Szansą na przeżycie jest natychmiastowe podjęcie kardiochirurgicznego leczenia zespołu hipoplazji lewego serca – https://kardiochirurgiadziecieca.cm-uj.krakow.pl/dla-pacjentow/leczone-wady-serca/zespol-hipoplazji-lewego-serca-hlhs/. Objawami, które mogą nam zasugerować wystąpienie wady są m.in.: duszność, sinica,
czy przyspieszenie bicia serca.

Nie tylko lewa komora

Istnieją również inne wady, w których przebiegu może dojść do nieprawidłowego wykształcenia poszczególnych struktur serca lub głównych naczyń krwionośnych. Należą
do nich m.in.: całkowite nieprawidłowe przyłączenie żył płucnych (TAPVR), ubytek
w przegrodzie międzykomorowej lub międzyprzedsionkowej czy też wspólny pień tętniczy.

W dobie prężnego rozwoju medycyny leczenie wad serca u dzieci to główny cel współczesnej kardiochirurgii dziecięcej.